Nelson, abel tasman, wellington, new plymouth

Vandaag komt het weer met bakken naar beneden, dus heb ik genoeg tijd om een stukje te schrijven.
Vanuit punakaiki zijn we met de bus gereden naar nelson. Eindeloze kilometers slingerend asfalt met niks of nergens enkele huizen en dan ineens kom je de bewoonde wereld in waar de rotondes normaal beginnen aan te voelen om ze via links te nemen en waar op de borden 'welcome to Richmond, it's all good here' staat. (Deze poetische alinea stroomde uit Lotte haar vingers tijdens de rit naar Nelson).

Shaun had ons getipt over een goed hostel, dus besloten we naar dat hostel te gaan. Daar aangekomen, bleek dat we in het chersonissos van nelson waren beland. Zwembad, volleybalveldje en overal bier. Om het plaatje compleet te maken, waren de douches en wc's smerig. Voordeel van dit hostel was dat we gratis ontbijt en 's avonds gratis soep kregen! We deelden onze kamer met drie andere jongens uit nieuw-zeeland, die klaar waren om het nachtleven in te duiken (voor zover dat kon...) een van de jongens kon wat Nederlandse zinnetjes en uiteraard heeft een Nederlander hem een foute zin geleerd, namelijk: ik heb een paardenlul. Waarom leren ze toch altijd zulke dingen? Anyway, we hebben wel gelachen. Ze waren namelijk al ladderzat, vergaten zelfs wat biertjes in onze kamer en een van hun kwam in bed bij mij liggen om te bewijzen dat het bed erg klein was. Hmm, dat was niet echt nodig...ik jaagde hem snel het bed uit door te zeggen dat hij een grote neus had haha. Volgende dag lekker uitgeslapen en de stad ingegaan. Lotte leek het leuk om de haven in te gaan en daar te gaan zitten. Het enige wat we tegenkwamen was een saaie haven met industrie. Wat een tegenvaller. Dan maar terug de stad in en naar een kerk gegaan waar een dienst gaande was. Erg mooi om mee te maken, ik heb dat namelijk nog nooit meegemaakt. Daarna wilde we met de bus naar het strand gaan, maar we hadden de bus net gemist en de laatste bus terug zou al vroeg weer terug gaan. Dan maar in het zonnetje zitten, he wat vervelend. Besloten dat we ons mochten trakteren op een avondje uiteten. Oke, oke, we hadden ook geen zin om te koken. Echt de beste pasta in mn hele leven gegeten en mn buik weer voller gegeten dan mogelijk. We zaten proppie en zijn rollend naar huis gegaan.

Volgende dag zijn we met een busje naar abel tasmanpark gegaan! We moesten een uur van nelson naar the golden bay rijden en kregen onderweg nog wat leuke weetjes. Uiteraard weer een plek waar lotr opgenomen was, maar wat we beide niet herkende. Aangekomen in golden bay stapte we op een abel tasmanseashuttle. De bay heet golden bay omdat het zand daar bijna van goud lijkt! Voorheen heette het murders bay. Abel tasman probeerde nieuw-zeeland te betreden via deze kant, maar de maori wilden dit niet. Abel tasman stuurde eerst een bootje naar het land met een paar nederlanders om te overleggen met de maori. De maori reageerde hierop door de mannen direct te vermoorden. Daarom noemde abel tasman deze bay, murders bay. Maar tegenwoordig noemen ze het golden bay om het wat aantrekkelijker te laten klinken.
Met de boot gingen we langs de kust en gingen nog verschillende baaien in. Tegenwooridg staan er ook een paar huizen op het park, maar deze huizen zijn onbetaalbaar, namelijk 12,5 miljoen! Alleen die huizen mogen er staan, er mogen geen nieuwe huizen gebouwd worden. Verderop zijn er huizen die daar al heel lang staan. Deze huizen mogen alleen doorgegeven worden aan familieleden en niet verkocht worden aan anderen. Als men dat niet op tijd doet, worden de huizen eigendom van de overheid. Uiteindelijk kwamen we aan bij onze stop, tonga beach. Nadat de boot ons had achtergelaten, waren we alleen op een onbewoond eiland! Echt prachtig! Wit strand, blauwe zee en een paar vogels. Bijna onwerkelijk om alleen op een strand te zijn! We zijn het park ingelopen, wat eerst vlak was en daarna steil omhoog ging. Het park bestaat uit native bush, waaronder veel regenwoud. Voorheen hebben andere mensen andere planten en bomen geplant. Tegenwoordig wil de overheid dat niet meer en worden de not-native bush vergiftigd en verwijderd. Als er dus een bruine dennenboom of iets anders staat, betekent dat hij vergiftigd is. We konden niet zo goed begrijpen waarom de bomen verwijderd moesten worden. Het was niet omdat het de rest van de natuur verpest, maar puur omdat het niet native was. Erg zonde eerlijk gezegd.
Na anderhalf uur door het park gelopen te hebben (in bikini, want het was bloedheet!) kwamen we aan in een paradijsje! Nog witter strand en blauwere zee dan tonga beach! Echt prachtig! We hebben snel onze spullen uitgedaan en hebben een duik genomen. Brrr, wat koud! Ijskoud water, maar heerlijk verfrissend na de wandeling!:) snel nog even in de zon liggen, want we gingen langs de kust kajakken! Bruno trok ons een rubberen rok en life jacket on. We gingen met nog twee anderen langs de kust kajakken. Eerst gingen we naar een rivier, waar zout en zoetwater samen komen. Aan het einde van de rivier was een waterval, echt prachtig! Het water was kraakhelder! Het andere stel dacht nog dat ze een rog zagen, maar het was helaas een steen haha. Terug de zee op, naar een klein eilandje waar veel seals liggen. Op een van de eilanden staat een paal, maar hierachter schuilt een grappig verhaal. Zoals ik al eerder schreef, kunnen bepaalde huizen alleen overgedragen worden aan Andere familieleden. Een man die zo'n huis bezat, overleed plotseling, waardoor hij te laat was om zaken omtrent zijn huis te regelen. Zijn huis werd daarom eigendom van de overheid. Zijn zoon was kwaad hierover en wilde voorkomen dat de overheid dit huis in bezit kreeg. Hij besloot om het huis op te blazen. Het enige wat na de explosie overbleef, was de wc en die wc stond eerst op dat eiland waar nu de paal staat. De wc was niet echt charming, waardoor hij vervangen werd door een paal. Of het echt gebeurd is, weten we niet, maar het is wel een goed verhaal toch? Al kajakkend kwamen we bij de eilandjes aan. Slechts 3 zeehonden lagen op de rotsen. Haha we raken al gewend aan zeehonden. De tourguide liet ook nog een vochtige plek opd e rotsen zien. Daar had waarschijnlijk een zeehond haar jongen gebaard. Hmm heerlijk om te zien.
Verder gekajakt naar anchorage bay, de seashuttle stond al op ons te wachten. Hartstikke mooi om daar te kajakken,d e omgeving is echt schitterend! Een andere tourguide kwam nog naast ons kajakken en daagde onze tourguide uit, waarop bruno reageerde dat hij zeker steeds zo dichtbij bleef kajakken om zijn verhalen af te luisteren en aan zijn groep te vertellen, haha.
Terug op de boot en terug gevaren naar golden bay. We waren nog helemaal rozig van het kajakken. Onze benen waren ook net rietjes, totaal gevoelloos. Dat had waarschijnlijk een leuk filmpje opgeleverd hoe je ons naar de boot zag lopen (strompelen). Anyway, echt een geweldige, prachtige trip! Bijna niet te geloven dat we op zo'n mooie plek zijn geweest! Terug gekomen in het hostel hebben we inde rij gestaan voor soep, alsof we bij de voedselbank stonden. De avond hebben we afgesloten door in de hangmat te hangen en na te genieten van onze dag.

Volgende dag gingen we weer verder, namelijk naar picton en dan met de ferry naar wellington. We hadden al gehoord dat picton niet veel te bieden had, dus besloten we meteen door Naar wellington te gaan. In. Picton aangekomen, hadden we nog 2 uur voordat de ferry naar wellington vertrok. We besloten om het kleine picton in te lopen en een armband te zoeken die ons zou helpen tegen de verschrikkelijke jeuk van de zandvliegjes. Helaas niet gevonden en onze troost gezocht in carrotcake en warme chocomelk. Picton heeft inderdaad niet veel te bieden. Een heel klein havenstadje is het en meer niet. We konden al wat eerder de ferry op dus besloten om een goed plekje te zoeken, bij het raam op zachte banken. De ferry was een gigantische boot met 10 decks. Op deck 2 was een cinema en kids playroom! Het eerste stuk vaar je door de kleine eilanden die rondom het zuidereiland liggen. Elk eiland had andere bomen en planten! Soms zag je een paar mensen in de baai staan, maar voor de rest was het vrij verlaten. Mooi om te zien, maar we waren niet heel erg onder de indruk. We zijn waarschijnlijk al verpest door de mooie(re) natuur in het zuiden.

Na 4 uur waren we dan eindelijk aangekomen in wellington. We zagen (eindelijk) een grote stad op ons afkomen! Grote gebouwen en helemaal vol gebouwd. Dit zijn we al een tijdje niet gewend! Eenmaal op de straat aangekomen, vonden we het enorm druk! Bijna te druk! Wij, twee stadse meisjes, vonden deze stad te druk! We zijn immers het rustige zuiden gewend. Onze weg door de stad gezocht naar ons hostel en (lucky me) meteen met de goede bus naar het hostel gereden. Deze avond waren we vastbesloten om sushi te eten en op deze reis is onze wil wet, dus zo gezegd, zo gedaan. Heerlijke sushi gegeten en terug gerold naar het hostel. In de kelder van het hostel was een soort cafe gemaakt, dus dachten we dat we wel een biertje konden drinken daar. Heerlijk biertje gedronken, maar het was vrij rustig. We werden ook voor een paar minuten teruggezogen naar amsterdam, want we werden aangesproken door een junkie. Of wij op zoek waren naar de beste plek waar de bekende sterren kwamen. Nee dat waren we niet. Wat een loser, hij vertelde ook dat hij niet zoveel zin had in het leven en eigenlijk de drugs spoot en hoopte dat hij overleed. Pfff nou mijn blik sprak boekdelen, waar hij niet van gediend was dus vluchtte de 'basement' uit haha, doeiiiii.
Volgende dag regende het keihard. Veel mensen vertelde ons dat het museum in de buurt erg leuk was en veel over de geschiedenis van nieuw-zeeland te vinden was. Omdat het toch zo regende zijn we daarheen gegaan en hebben we de hele dag daar rondgehangen. Het was een gratis museum met veel interactieve spelletjes en wel 4 verdiepingen! Echt een leuk museum en veel over de geschiedenis van nieuw-zeeland te weten gekomen. Het museum ging sluiten waardoor we terug de regen in moesten. We zijn het winkelcentrum met een foodcourt ingevlucht en hebben daar smerige chinees gegeten (nee geen chinees, maar chinees eten). Om de avond af te sluiten, zijn we naar de bios gegaan. Een enorm slechte, maar ook grappige film, bad grandpa met johnny knoxville in de hoofdrol. Terug in het hostel bleken de andere 3 jongens al in dromenland, waardoor wij ook rustig ons bed zijn ingekropen. Midden in de nacht hebben we nog iets heeeeel engs meegemaakt (haha of we kijken te veel enge films). Opeens kwam er een gast (met een sleutel van de deur) binnen en blijft stokstijf midden ind e kamer staan, waarna hij de kamer weer uitvlucht en dit drie keer achter elkaar. Hij gooide z'n tas op het bed, zuchtte en steunde wat af en vluchtte de kamer weer uit. Lotte lag onder zijn bed, waardoor hij dus naast lotte stond. Lotte lag stokstijf in het bed en ik keek vanuit de andere kant ook wat er allemaal gebeurde. Uiteindelijk stormde hij een laatste keer de kamer uit en heeft niet in onze kamer geslapen. Het enige wat er lag, was een pet. Heel raar!

Volgende ochtend vroeg naar het treinstation on de bus naar new plymouth te pakken. Onderweg was een andere vrouw nog zo vriendelijk om ons de weg te wijzen. Ze ging ook die kant op, maar ze moest die kant op omdat er iemand overleden was. Nu ze ouder werd, merkte ze dat steeds meer vrienden overleden. Heel vervelend. Ze wilde ons wel helpen en vond het leuk om te kletsen. We vonden haar nog niet zo oud zeiden we, waarop zij dacht dat dit kwam omdat ze Europees was. Haar moeder kwam uit Denemarken en Europese vrouwen hebben een goede huid! Dat biedt ons perspectief voor de toekomst haha. Na 6,5 uur kwamen we dan aan in new plymouth, een klein stadje. Even rondgelopen, boodschappen gedaan en gekookt. Vandaag heeft het dus de hele dag geregend waardoor we niet naar buiten wilden. We zijn toch even kort naar buiten gegaan. Aan de overkant van het hostel zit een shoppingcenter. We hebben geprobeerd een nieuwe jas voor lotte te scoren, maar tevergeefs. Ze hebben slechts jassen van maar (!) 299,- dollar. Pff veel te duur voor deze arme sloebers. Wel een heleboel andere leuke dingen gezien, maar niks gekocht. Ook nog een monoloog van minstens een uur aangehoord van een jongen in het hostel. Hij was van de wereld en was god. Hij is italiaans dus zei ik dat ik god toch wat groter had ingeschat. Daar kon hij niet om lachen, ik luisterde niet naar de boodschap vond hij. Wel natuurlijk naar hem geluisterd, over dingen nagedacht en hem met rust gelaten. Het is prima om met iemand een gesprek te hebben over dingen in het leven, maar het moet dan wel een gesprek zijn tussen twee mensen en niet een eenzijdig gesprek. Later kwamen we erachter dat iedereen er zo over denkt en hem maar laat ratelen.
Vanavond gekookt en gezellig zitten kletsen met duitsers (ja ze kunnen gezellig zijn! Wat ons trouwens opviel, is dat er heeel veeeel duitsers zijn. Het schijnt nogal mainstream te zijn om na de middelbare school naar nieuw-zeeland te gaan. Heel vervelend is het wel een beetje. Duitsers blijven in hun eigen groepje en praten alleen maar duits tegen elkaar. Sommige andere duitsers vinden dit ook heel jammer) er is in dit hostel trouwens een schrijver met z'n koelkast door heel nieuw-zeeland aan het reizen om z'n Boek te promoten. Het is echter een raadsel wie de fridge guy is. Hij schijnt heel bekend te zijn op facebook, maar is er niet heel erg opschepperig over in het hostel. Toen iemand hem wilde halen, bleek hij net tien minuten het hostel te hebben verlaten. Ik vraag me af of hij uberhaupt wel bestaat. Anyway, misschien toch maar even een foto maken, zodat we kunnen zeggen dat we de koelkast hebben aangeraakt?

Morgen vertrekken we met de bus naar Hamilton en hopen we een auto te kunnen huren om naar matamata(waar de hobbit is opgenomen)te gaan en toch sneller ergens heen te kunnen. We zijn benieuwd naar hamilton want we horen er niet veel goeds over. Het schijnt een spookstad te zijn en na 12 uur is het een en al gevecht. Ach, voelen we ons weer op het rembrandtsplein op een zaterdagavond. We will see.

Tot de volgende keer!